De methode
Leren als basis voor evolutie

De Feldenkrais Methode stelt voor om bewegingen en handelingen te bezoeken zoals ze gebeuren, zonder vooropgezette ideeën of oordeel, en nieuwe oplossingen te laten ontstaan. Op deze manier stelt het iedereen in staat om autonomer te zijn en meer vertrouwen te hebben in hun vermogen om hun eigen oplossingen te vinden bij het ondernemen van hun acties.

De beoefening ervan stelt ons in staat om - door ervaring - te ontdekken hoe aspecten van onszelf waarvan we dachten dat ze onveranderlijk waren, in feite zeer flexibel zijn: wanneer deze aspecten in de kindertijd of later zijn aangeleerd, kunnen ze zich blijven ontwikkelen wanneer er opnieuw wordt geleerd. Bijvoorbeeld, de manier waarop je op een stoel staat, de manier waarop je op een probleem reageert, de manier waarop je je schouders houdt, al deze aspecten zijn veel kneedbaarder dan we gewoonlijk denken.

Zijn fundamenten

De wetten van de mechanica, met name die van de beweging van lichamen op het gebied van de zwaartekracht, het leervermogen van het centrale zenuwstelsel en bepaalde fundamentele principes van de Japanse krijgskunst vormen de basis van de Feldenkrais Methode ?
Onze beperkingen in de omvang of vloeibaarheid van beweging komen niet altijd voort uit mechanische beperkingen in de gewrichten. Onze beperkingen in beweging komen vaak voort uit de manier waarop het centrale zenuwstelsel beweging organiseert, meestal met behulp van aangeleerde gewoontepatronen.

Het centrale zenuwstelsel leert voortdurend van ervaringen, ongeacht de leeftijd. Tot enkele jaren geleden dacht men dat het zenuwstelsel zijn leerproces in de vroege volwassenheid had voltooid, maar recente ontdekkingen hebben aangetoond dat dit niet het geval is. Er kunnen enorme reorganisaties plaatsvinden, de hersenen kunnen op de een of andere manier hun manier van werken veranderen. Dit wordt neuroplasticiteit genoemd. De organisatie van een beweging ligt dus nooit vast en kan worden gewijzigd. Deze mogelijkheid maakt het mogelijk om - soms onhandige - patronen die voortvloeien uit een vroegere situatie te wijzigen, om andere patronen tevoorschijn te halen die aangepast zijn aan de huidige situatie.
Naast de klinische ervaringen sluiten onderzoekers uit de neurowetenschappen en de cognitieve wetenschap, zoals Francisco Varela en Humberto Maturana, zich aan bij de soms intuïtieve ervaringen op psychosomatisch gebied en stellen theoretische modellen voor die worden ondersteund door de praktijk van de Feldenkrais-methode.

Voor Francisco Varela is het raakpunt tussen de Feldenkrais-methode en zijn eigen wetenschappelijk onderzoek de menselijke ervaring, d.w.z. de manier waarop ieder mens zijn of haar denken belichaamt in het dagelijks leven. Samen met de bioloog en cyberneticus Humberto Maturana ontwikkelde hij het begrip "Autopoiese", de eigenschap van een systeem om zichzelf te produceren, in stand te houden en te definiëren. Vanuit filosofisch en zelfs politiek oogpunt, en om aan te sluiten bij het project van de Feldenkrais-methode, geeft Autopoiesis de mens zijn handelingsvermogen en zijn autonomie terug. Zijn praktijk: Functionele Integratie en Bewustzijn door Beweging.